မိုးမခရြာလယ္ လမ္းမေပၚတြင္ဂ်ဴနီယာတေယာက္ အူယားဖားယား ေျပးလာသည္။ ပါးစပ္မွလည္း သူ႔ကစားေဖာ္ မိုးမခေဘာ္ဒါမ်ားနံမယ္ကို တေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ေခၚလွ်က္။
“ဟန္သစ္နိုင္ေရ၊ ကိုျဖိဳးေရ၊ ေဂ်ာ္ဒီးေရ ...”
ဟန္သစ္နိုင္ႏွင္႔ ကိုျဖိဳးကား… ဂ်ဴနီယာအသံၾကားေပမဲ႔ လမ္းေဘး သစ္ပင္တပင္အကြယ္မွာ
အသံမျပဳပဲ ပုန္းလွ်က္ ေနၾကသည္။ "ရႈး ... တိုးတိုး၊ ေတာ္ၾကာ၊ ရာျပည့္ဇရပ္ၾကီးမွာ တံပ်က္စည္းလွည္းခိုင္းေနဦးမယ္"။ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ေနၾက၏။
ဂ်ဴနီယာကား လမ္းေဘး၀ဲယာ ဟိုသည္ၾကည္႔ရင္း ေျခေဆာင္႔ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ဟဲ႔….နင္တို႔ကို သတင္းေကာင္း ေပးဖို႔လာတာ။ ပုန္းမေနၾကနဲ႔။ ရြာထိပ္က ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးမွာ
ဇီးသီးဗန္း ေမွာက္တယ္ၾကားလို႔ လာေျပာတာ။ မလိုက္ခ်င္ေနၾက”
ဇီးေတာ္သီးၾကားသံၾကားသည္ႏွင္႔ ဟန္သစ္ႏိုင္တို႔ ႏွစ္ဦးမွာ သြားရည္တမ်ွားမ်ွားက်ကာ ပုန္းေနရာမွ
အျမန္ ခုန္ထြက္လာၾကသည္။ မိုးမခရြာထိပ္မွ ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးမွသီးေသာ ဇီးေတာ္သီးမ်ားကား အလြန္တရာ
ခ်ိဳျမအရသာရွိသည္မို႔ ကေလးလူၾကီး အလြန္ၾကိဳက္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားမွာ အလြယ္တကူဆြတ္ခူးစားခြင္႔ မရခဲ႔ၾက။ ခုလို တေယာက္ေယာက္ခူးထားပံု
ရေသာဇီးသီးေတြ ဗန္းလိုက္ၾကီး ေမွာက္က်သည္ ဆိုေသာသတင္းကား ဟန္သစ္နိုင္တို႔လို မိုးမခရြာသား
ကေလးမ်ားအတြက္ အလြန္အဖိုးတန္လွေသာ သတင္းေပတကား။
“ကဲ ... သြားစို႔။ ေနာက္က်ရင္ ေကာက္စရာမက်န္ပဲ ေနမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဂ်ဴနီယာ၏ ေဆာ္ၾသသံႏွင္႔အတူ သံုးေယာက္သား ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားသြားသည္ကို
လမ္းတဘက္ျခမ္းမွ သတင္းအနံ႔ခံေကာင္းေသာ ေပါ႔ပါးဖ်တ္လတ္ေသာ ရန္ေနာင္က လွမ္းျမင္လိုက္ရာ၊ ခက္ဦးတို႔ အုပ္စုဘက္သို႔ အခ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင္႔… မိုးမခရြာသား ကေလးအုပ္စုၾကီးမွာ
ရြာထိပ္ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးဆီသို႔ ေလအဟုန္ကဲ႔သို႔ လွ်င္ျမန္ေသာအလွ်င္ျဖင္႔ ကဆုန္ေပါက္ ေရာက္လာၾက
ေလသည္။
သူတို႔.ရြာထိပ္ ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးေအာက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အံ႔ၾသဖြယ္ရာ ပါတကား။
“ဟာ ... ဘယ္မွာလဲ။ ဇီးသီး။ ဇီးသီးဗန္း မေျပာနဲ႔။ ဇီးပင္ငုတ္ေတာင္ မရွိေတာ႔ပါလား”
“ ဂ်ဴနီယာ ... ဂ်ဴနီယာ အရာရာ သိတယ္ဆို။ ဘယ္မွာလဲ ဇီးသီးဗန္း”
မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင္႔ ဂ်ဴနီယာကား ဇီးသီးသံၾကား၍ စိမ္႔ထြက္လာေသာသြားရည္မ်ားကို ဂလုခနဲ တခ်က္မ်ိဳခ်ကာ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ခုနပဲ…ရြာလူၾကီးေတြ ေျပာေနတာ။ ရြာထိပ္ ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးက ဇီးသီးေတြကို ခု (၃) လ အတြင္း
အျပီး ေမွာက္စားပစ္ၾကမယ္တဲ႔။ ငါ နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားတာ။ အဲ အဲဒါ နင္တို႔ မစားလိုက္ရမွာစိုးလို႔
အေျပး လာေခၚရတာ သိလား။ ငါ႔ဖာသာ တေယာက္တည္း စားေနလိုက္ရ ေကာင္းမွာ”
မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ႏွင္႔ ဇီးသီးဗန္းေပ်ာက္ေနေသာ မိုးမခရြာသားကေလးမ်ားအနီးသို႔ ကိုရင္သာဂိတို႔ ကာလသားတသိုက္ ေရာက္လာေလသည္။
“ဒါကေတာ႔ လြန္လြန္းတယ္ကြာ။ ကေလးေတြအတြက္ ဇီးသီး တလံုးတေလေလးေတာင္ မရွိေအာင္ အပင္လိုက္ အေပ်ာက္ေဖ်ာင္တာေတာ႔ ရြာလူၾကီးေဟာင္း ရြာဂံေတာ္အစိုးရေဟာင္းေတြ လြန္တယ္ကြာ။ ေတာက္”
“ ဇီးသီးမေျပာနဲ႔ ဇီးပင္ေတာင္ ထင္းလုပ္ ခုတ္သြားၾကသကိုး။”
“ေတာက္ ... ထင္းခုတ္တာက ဟိုသစ္ခုတ္သမား လက္ခ်က္ကြ”
“ရွဴးးး ... သစ္ခုတ္သမား၊ သစ္ခုတ္သမားနဲ႔ အရမ္းမေျပာနဲ႔ကြ။ သူက တက္လာသမွ် ရြာဂံေတာ္အစိုးရေတြကို စပြန္စာေပးျပီး အိတ္ထဲထည္႔နိုင္တယ္ကြ”
“ရြာဂံေတာ္ သမတလူၾကမ္းအဖြဲ႔ကေတာ႔ကြာ ... ေနာက္ ရြာဂံေတာ္အစိုးရသစ္ မေျပာင္းခင္ သူတို႔ရသမွ် ခ်ိဳင္ၾက ႏွိဳက္ၾက ခြါၾကတာေတာ့ လက္ကုန္ပဲကြာ။ ဒီဇီးသီးေလာက္ မေျပာနဲ႔။ ရြာဦးက ေက်ာက္တြင္းေတြ၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ ရြာ႔သယံဇာတေတြကို ဟိုဘက္ရြာက ေကာင္ေတြကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေျမလွန္ေရာင္း ပစ္ၾကတာေကာ”
“ဟိုဘက္ရြာက ေကာင္ေတြကလည္း တို႔ရြာက သယံဇာတေတြကို အခ်ိဳအေခ်ာင္ေစ်းနဲ႔ ရဖို႔ ရြာအာဏာပိုင္ေတြကို လာဘ္ထိုး။ တို႔ရြာက ထြက္သမွ်ေျမၾကီးထဲက တီေကာင္တို႔ ၊ ပုရစ္တို႔၊ ပရြတ္ဆိတ္တို႔ေတာင္ မခ်န္ အကုန္သယ္ၾကတာ ေျမတူးစက္ ကားၾကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ကြ…။ က်င္းၾကီး ခ်ိဳင္႔ၾကီးေတြမ်ား လကမၻာ က်ေနတာပဲ။ တို႔ရြာသားေတြေတာ႔ ကုန္းေကာက္စရာ မေျပာနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနဖို႔ေတာင္ ေျမေနရာလံုေလာက္ ေတာ႔မလားကြာ”
“ဒါနဲ႔အဲဒီ ေျမတူးစက္ယႏၱရားကားၾကီးေတြကို ဘယ္သူအမိန္႔နဲ႔ ရြာထဲ အ၀င္ခံခဲ႔တာလဲကြ”
“ ေရႊသမင္ဘယ္က ထြက္။ မင္းၾကီးတာက ထြက္ေပါ႔ကြာ။ ရြာဂံေတာ္ အစိုးရေဟာင္းအဖြဲ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္ကြ။ သူတို႔ကို တို႔ရြာသားေတြက တရား ျပန္စြဲသင္႔တယ္”
“ေအး ... ဒါေတြကို သူတို႔ဖာသာသိလို႔ ျမင္လို႔ ေၾကာက္လို႔ ဆိုပါေတာ႔ကြာ။ ရြာဂံေတာ္သမတ ဘေျပာင္က ရာထူးလက္မဲ႔ခ်ိန္မွာ သူ႔လံုျခံဳေရးအတြက္ ဥပေဒၾကမ္းေတြေတာင္ ကမန္းကတန္း ထုတ္ ေနပါလား။ သူတို႔ အစိုးရလက္ထက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ႔တာေတြကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ အေရးမယူဖို႔ ဆိုလား”
“အမယ္။ သူတို႔က်ေတာ႔ သိတတ္လိုက္ၾကတာ။ ျပန္အေရးမယူရဘူး၊ ေနာက္ေၾကာင္း မျပန္ရဘူးတဲ႔။ ဘာအျပစ္မွ မရွိတဲ႔ ရြာဂံေတာ္ ပညာေရးစနစ္ကို ျပဳျဳပင္ဖို႔ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေတာင္းဆိုတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ႔ ဘယ္ဥပေဒနဲ႔မွ စြဲခ်က္တင္မရပဲေတာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ၾကတာ ၁၀ လ ျပည္႔ေတာ႔မယ္”
“အဲဒါေပါ႔ကြာ။ သူတို႔လုပ္ခဲ႔တာေတြ အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနမွန္း သူတို႔ဖာသာ မလံုၾကလို႔ေပါ႔ကြ”
“ ရသမွ် ခြါယူၾကတဲ႔ေနရာ ၾကေတာ႔လဲ ရြာေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက
လႊတ္ေတာ္သက္တမ္းအတြင္း လခေတြ မတရား ယူထားတဲ႔အျပင္၊ သူတို႔ မဟုတ္ တရုတ္ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ ကာလအတြက္ ပင္စင္ေငြေတာင္ တလံုးတခဲတည္း လိုခ်င္ၾကေသးသတဲ႔။ အရွက္ဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားဆိုသလိုပဲ”
“ဟို ၉၀ ခုႏွစ္က ရြာလူထုတခဲတနက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ျပီး၊ အစိုးရဖြဲ႔ခြင္႔ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခြင္႔မရပဲ ေထာင္တန္းေတြက်ခဲ႔ အသက္ေတြဆံုးခဲ႔ၾကတဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ။ ရြာဂံေရး ေဆာင္ရြက္ရင္း ဘ၀ေတြပ်က္ခဲ႔ရတဲ႔ ရြာဂံေရး အက်ဥ္းသားေတြကိုမ်ား အားနာၾကပါဦးကြာ”
မိုးမခရြာသား ကေလးတသိုက္ကား ကာလသားသာဂိတို႔ ေဆြးေႏြးခန္းကို နားလည္တခ်ိဳ ႔ နားမလည္တခ်ိဳ ႔မို႔ မ်က္လံုးေလးမ်ား ေပကလပ္ေပကလပ္။ ကိုရင္သာဂိတို႔ ေဆြးေႏြးခန္းထဲမွ သူတို႔နားလည္သမွ်ကေတာ႔ ရြာဂံေတာ္ အစိုးရေဟာင္းသည္ သူတို႔ကေလးေတြအတြက္
ဘာမွ်မခ်န္။ ရြာေတာင္ဘက္က ဖားကန္႔ေဒသမွာဆို ”ဘ” နဖူးတြင္မက တရြာလံုးနဖူးေပၚမွာ တက္ျပီး ငရဲျပည္ထိေပါက္မဲ႔ သိုက္တြင္းၾကီးမ်ား တူးသြားၾကသတဲ႔။ သူတို႔အစိုးရ လက္ထက္ ရသမွ် ခြါခ်ျပီး အက်င္႔ပ်က္ျခစားေတြကို အေရးယူမွာ စိုးျပီး ဥပေဒေတြ ထုတ္ၾကတာတဲ႔။ ကေလးတသိုက္မွာ ဘေျပာင္တို႔ အစိုးရရဲ႔ဆိုးခ်က္ေတြကို မယံုတ၀က္ ယံုတ၀က္။
ေစာငိုက ...
" ျခကလည္း ဒီေလာက္ၾကီးပဲ စားၾကသလား။ ဘေျပာင္က တခါယူရင္ သံုးသိန္းထက္ ပိုျပီး လာဘ္မယူရဘူးလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားခဲ႔တာ မဟုတ္လား”
ဟု နားမလည္နိုင္စြာ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ ဇာနည္၀င္းကေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဘက္ စံုကုပ္ရင္း စိတ္ရွဳတ္ေထြးဟန္ႏွင္႔
“ေအးေလ ... သံုးသိန္း ေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ခါ ယူမွန္းေတာ႔ မသိိဘူးေပါ႔ကြာ”
ထိုစဥ္ သူတို႔အနီးသို႔ ေလးလံလွေသာ အထုပ္ၾကီးတထုပ္ကို ရြက္ထားေသာ မယ္မယ္ဒီတေယာက္ ကေလးတသိုက္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာေလသည္။ မိုးမခရြာသားေလးမ်ားမွာ
ရြယ္တူ မ်က္ႏွာစိမ္းကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရကား၊ အလြန္စိတ္၀င္စား ခင္မင္လိုလွ၍ မယ္မယ္ဒီ႔ကို စပ္စုေလသည္။ သူတို႔ဘယ္သူ ေတြလဲ။ ဘယ္နယ္ကလဲ။ မယ္မယ္႔ဒီေခါင္းေပၚက ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးၾကီးက ဘာထုပ္ၾကီးလဲေပါ႔။
“သူတို႔က မင္းတို႔လို မိုးမခ ရြာသားေလးေတြပါပဲကြယ္။ ဟိုးရြာစြန္မွာျဖစ္ေနတဲ႔ ရြာတြင္းစစ္ေတြေၾကာင္႔ ထြက္ေျပးေနရလို႔ မင္းတို႔ မ်က္ႏွာစိမ္းေနတာေပါ႔။ စစ္ေဘးဒုကၡခံစားေနရတဲ႔ မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ေပါ႔ကြယ္။ အခု ခ်မ္းေအးတဲ႔ ေဆာင္းတြင္းကို ေရာက္လာေတာ႔ သူတို႔မွာ အေႏြးထည္ေတြမရွိလို႔… အေႏြးထည္ေတြ ၀တ္ေပးမလို႔ကြဲ႔။ အေႏြးထည္ေလးေတြ၀တ္ျပီး သူတို႔ရင္ၾကားေစ႔ ေႏြးေထြးေစဖို႔တဲ႔ ကြယ္။ မယ္မယ္႔ဒီက အားလံုးကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည္႔ပဲ ေႏြးေႏြးထြးေထြး ရင္ၾကားေစ႔ ေစခ်င္တယ္ကြယ္။ အဲဒါ မင္းတို႔လဲ မယ္မယ္ဒီရဲ ႔ ရင္ၾကားေစ႔ေရး စီမံခ်က္ကို ကူညီတဲ႔အေနနဲ႔ ရင္ၾကားေစ႔ေရး အေႏြးထည္ေလးေတြ ကူ၀တ္ေပးၾကပါဦးကြယ္။ ကဲကဲ…မယ္မယ္ဒီ႔ ေခါင္းေပၚက ရင္ၾကားေစ႔ေရး၀န္ထုပ္ၾကီးကို ကူခ်ၾကပါဦးကြဲ႔”
မိုးမခရြာသားကေလးငယ္မ်ားကား… မယ္မယ္ဒီႏွွင္႔အတူ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ သူငယ္ခ်င္းကေလးမ်ားကို ရင္ၾကားေစ႔ေရး အေႏြးထည္ကေလးမ်ား ၀တ္ေပးဖို႔ ကူညီဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ ရင္ၾကားေစ႔ေရး ၀န္ထုပ္ၾကီးကို စတင္ ေျဖၾကည္႔လိုက္သူ ေဂ်ာ္ဒီးက အလန္႔တၾကား ထ ေအာ္လိုက္ေလသည္။
“ဟင္ ... ရင္ၾကားေစ႔ေရး အေႏြးထည္ေလးေတြမွာ ဇစ္ေတြက ႏွစ္ဘက္ ပါမလာ ပါလား။
ဇစ္တဘက္တည္းပါလို႔ ဇစ္ဆြဲေစ႔လို႔ ဘယ္လိုမွမရဘူးရွင္႔။ ဘယ္လိုလုပ္ ရင္ၾကားေစ႔ေပးရပါ႔မလဲ ရွင္”
မိုးမခရြာသားကေလးမ်ားလည္း မယ္မယ္ဒီ႔ကို အားကိုးတၾကီးေမာ႔ၾကည္႔ကာ
“ရင္ၾကားေစ႔ဖို႔ ဘက္ႏွစ္ဘက္စလံုးပါမွ ရမွာေနာ္”
ဟု ျငီးျငီးညူညဴ ေျပာလိုက္ၾကေလသတည္း။ ။
Wednesday, December 23, 2015
အမ်ဳိးမ်ား ရင္ၾကား ဇစ္ အေရးနဲ႔ မိုးမခရြာက ကေလးမ်ား
မုိးမခ 
မိုးမခရြာလယ္ လမ္းမေပၚတြင္ဂ်ဴနီယာတေယာက္ အူယားဖားယား ေျပးလာသည္။ ပါးစပ္မွလည္း သူ႔ကစားေဖာ္ မိုးမခေဘာ္ဒါမ်ားနံမယ္ကို တေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ေခၚလွ်က္။
“ဟန္သစ္နိုင္ေရ၊ ကိုျဖိဳးေရ၊ ေဂ်ာ္ဒီးေရ ...”
ဟန္သစ္နိုင္ႏွင္႔ ကိုျဖိဳးကား… ဂ်ဴနီယာအသံၾကားေပမဲ႔ လမ္းေဘး သစ္ပင္တပင္အကြယ္မွာ
အသံမျပဳပဲ ပုန္းလွ်က္ ေနၾကသည္။ "ရႈး ... တိုးတိုး၊ ေတာ္ၾကာ၊ ရာျပည့္ဇရပ္ၾကီးမွာ တံပ်က္စည္းလွည္းခိုင္းေနဦးမယ္"။ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ေနၾက၏။
ဂ်ဴနီယာကား လမ္းေဘး၀ဲယာ ဟိုသည္ၾကည္႔ရင္း ေျခေဆာင္႔ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ဟဲ႔….နင္တို႔ကို သတင္းေကာင္း ေပးဖို႔လာတာ။ ပုန္းမေနၾကနဲ႔။ ရြာထိပ္က ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးမွာ
ဇီးသီးဗန္း ေမွာက္တယ္ၾကားလို႔ လာေျပာတာ။ မလိုက္ခ်င္ေနၾက”
ဇီးေတာ္သီးၾကားသံၾကားသည္ႏွင္႔ ဟန္သစ္ႏိုင္တို႔ ႏွစ္ဦးမွာ သြားရည္တမ်ွားမ်ွားက်ကာ ပုန္းေနရာမွ
အျမန္ ခုန္ထြက္လာၾကသည္။ မိုးမခရြာထိပ္မွ ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးမွသီးေသာ ဇီးေတာ္သီးမ်ားကား အလြန္တရာ
ခ်ိဳျမအရသာရွိသည္မို႔ ကေလးလူၾကီး အလြန္ၾကိဳက္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားမွာ အလြယ္တကူဆြတ္ခူးစားခြင္႔ မရခဲ႔ၾက။ ခုလို တေယာက္ေယာက္ခူးထားပံု
ရေသာဇီးသီးေတြ ဗန္းလိုက္ၾကီး ေမွာက္က်သည္ ဆိုေသာသတင္းကား ဟန္သစ္နိုင္တို႔လို မိုးမခရြာသား
ကေလးမ်ားအတြက္ အလြန္အဖိုးတန္လွေသာ သတင္းေပတကား။
“ကဲ ... သြားစို႔။ ေနာက္က်ရင္ ေကာက္စရာမက်န္ပဲ ေနမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဂ်ဴနီယာ၏ ေဆာ္ၾသသံႏွင္႔အတူ သံုးေယာက္သား ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားသြားသည္ကို
လမ္းတဘက္ျခမ္းမွ သတင္းအနံ႔ခံေကာင္းေသာ ေပါ႔ပါးဖ်တ္လတ္ေသာ ရန္ေနာင္က လွမ္းျမင္လိုက္ရာ၊ ခက္ဦးတို႔ အုပ္စုဘက္သို႔ အခ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင္႔… မိုးမခရြာသား ကေလးအုပ္စုၾကီးမွာ
ရြာထိပ္ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးဆီသို႔ ေလအဟုန္ကဲ႔သို႔ လွ်င္ျမန္ေသာအလွ်င္ျဖင္႔ ကဆုန္ေပါက္ ေရာက္လာၾက
ေလသည္။
သူတို႔.ရြာထိပ္ ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးေအာက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အံ႔ၾသဖြယ္ရာ ပါတကား။
“ဟာ ... ဘယ္မွာလဲ။ ဇီးသီး။ ဇီးသီးဗန္း မေျပာနဲ႔။ ဇီးပင္ငုတ္ေတာင္ မရွိေတာ႔ပါလား”
“ ဂ်ဴနီယာ ... ဂ်ဴနီယာ အရာရာ သိတယ္ဆို။ ဘယ္မွာလဲ ဇီးသီးဗန္း”
မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင္႔ ဂ်ဴနီယာကား ဇီးသီးသံၾကား၍ စိမ္႔ထြက္လာေသာသြားရည္မ်ားကို ဂလုခနဲ တခ်က္မ်ိဳခ်ကာ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ခုနပဲ…ရြာလူၾကီးေတြ ေျပာေနတာ။ ရြာထိပ္ ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးက ဇီးသီးေတြကို ခု (၃) လ အတြင္း
အျပီး ေမွာက္စားပစ္ၾကမယ္တဲ႔။ ငါ နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားတာ။ အဲ အဲဒါ နင္တို႔ မစားလိုက္ရမွာစိုးလို႔
အေျပး လာေခၚရတာ သိလား။ ငါ႔ဖာသာ တေယာက္တည္း စားေနလိုက္ရ ေကာင္းမွာ”
မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ႏွင္႔ ဇီးသီးဗန္းေပ်ာက္ေနေသာ မိုးမခရြာသားကေလးမ်ားအနီးသို႔ ကိုရင္သာဂိတို႔ ကာလသားတသိုက္ ေရာက္လာေလသည္။
“ဒါကေတာ႔ လြန္လြန္းတယ္ကြာ။ ကေလးေတြအတြက္ ဇီးသီး တလံုးတေလေလးေတာင္ မရွိေအာင္ အပင္လိုက္ အေပ်ာက္ေဖ်ာင္တာေတာ႔ ရြာလူၾကီးေဟာင္း ရြာဂံေတာ္အစိုးရေဟာင္းေတြ လြန္တယ္ကြာ။ ေတာက္”
“ ဇီးသီးမေျပာနဲ႔ ဇီးပင္ေတာင္ ထင္းလုပ္ ခုတ္သြားၾကသကိုး။”
“ေတာက္ ... ထင္းခုတ္တာက ဟိုသစ္ခုတ္သမား လက္ခ်က္ကြ”
“ရွဴးးး ... သစ္ခုတ္သမား၊ သစ္ခုတ္သမားနဲ႔ အရမ္းမေျပာနဲ႔ကြ။ သူက တက္လာသမွ် ရြာဂံေတာ္အစိုးရေတြကို စပြန္စာေပးျပီး အိတ္ထဲထည္႔နိုင္တယ္ကြ”
“ရြာဂံေတာ္ သမတလူၾကမ္းအဖြဲ႔ကေတာ႔ကြာ ... ေနာက္ ရြာဂံေတာ္အစိုးရသစ္ မေျပာင္းခင္ သူတို႔ရသမွ် ခ်ိဳင္ၾက ႏွိဳက္ၾက ခြါၾကတာေတာ့ လက္ကုန္ပဲကြာ။ ဒီဇီးသီးေလာက္ မေျပာနဲ႔။ ရြာဦးက ေက်ာက္တြင္းေတြ၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ ရြာ႔သယံဇာတေတြကို ဟိုဘက္ရြာက ေကာင္ေတြကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေျမလွန္ေရာင္း ပစ္ၾကတာေကာ”
“ဟိုဘက္ရြာက ေကာင္ေတြကလည္း တို႔ရြာက သယံဇာတေတြကို အခ်ိဳအေခ်ာင္ေစ်းနဲ႔ ရဖို႔ ရြာအာဏာပိုင္ေတြကို လာဘ္ထိုး။ တို႔ရြာက ထြက္သမွ်ေျမၾကီးထဲက တီေကာင္တို႔ ၊ ပုရစ္တို႔၊ ပရြတ္ဆိတ္တို႔ေတာင္ မခ်န္ အကုန္သယ္ၾကတာ ေျမတူးစက္ ကားၾကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ကြ…။ က်င္းၾကီး ခ်ိဳင္႔ၾကီးေတြမ်ား လကမၻာ က်ေနတာပဲ။ တို႔ရြာသားေတြေတာ႔ ကုန္းေကာက္စရာ မေျပာနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနဖို႔ေတာင္ ေျမေနရာလံုေလာက္ ေတာ႔မလားကြာ”
“ဒါနဲ႔အဲဒီ ေျမတူးစက္ယႏၱရားကားၾကီးေတြကို ဘယ္သူအမိန္႔နဲ႔ ရြာထဲ အ၀င္ခံခဲ႔တာလဲကြ”
“ ေရႊသမင္ဘယ္က ထြက္။ မင္းၾကီးတာက ထြက္ေပါ႔ကြာ။ ရြာဂံေတာ္ အစိုးရေဟာင္းအဖြဲ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္ကြ။ သူတို႔ကို တို႔ရြာသားေတြက တရား ျပန္စြဲသင္႔တယ္”
“ေအး ... ဒါေတြကို သူတို႔ဖာသာသိလို႔ ျမင္လို႔ ေၾကာက္လို႔ ဆိုပါေတာ႔ကြာ။ ရြာဂံေတာ္သမတ ဘေျပာင္က ရာထူးလက္မဲ႔ခ်ိန္မွာ သူ႔လံုျခံဳေရးအတြက္ ဥပေဒၾကမ္းေတြေတာင္ ကမန္းကတန္း ထုတ္ ေနပါလား။ သူတို႔ အစိုးရလက္ထက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ႔တာေတြကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ အေရးမယူဖို႔ ဆိုလား”
“အမယ္။ သူတို႔က်ေတာ႔ သိတတ္လိုက္ၾကတာ။ ျပန္အေရးမယူရဘူး၊ ေနာက္ေၾကာင္း မျပန္ရဘူးတဲ႔။ ဘာအျပစ္မွ မရွိတဲ႔ ရြာဂံေတာ္ ပညာေရးစနစ္ကို ျပဳျဳပင္ဖို႔ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေတာင္းဆိုတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ႔ ဘယ္ဥပေဒနဲ႔မွ စြဲခ်က္တင္မရပဲေတာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ၾကတာ ၁၀ လ ျပည္႔ေတာ႔မယ္”
“အဲဒါေပါ႔ကြာ။ သူတို႔လုပ္ခဲ႔တာေတြ အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနမွန္း သူတို႔ဖာသာ မလံုၾကလို႔ေပါ႔ကြ”
“ ရသမွ် ခြါယူၾကတဲ႔ေနရာ ၾကေတာ႔လဲ ရြာေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက
လႊတ္ေတာ္သက္တမ္းအတြင္း လခေတြ မတရား ယူထားတဲ႔အျပင္၊ သူတို႔ မဟုတ္ တရုတ္ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ ကာလအတြက္ ပင္စင္ေငြေတာင္ တလံုးတခဲတည္း လိုခ်င္ၾကေသးသတဲ႔။ အရွက္ဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားဆိုသလိုပဲ”
“ဟို ၉၀ ခုႏွစ္က ရြာလူထုတခဲတနက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ျပီး၊ အစိုးရဖြဲ႔ခြင္႔ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခြင္႔မရပဲ ေထာင္တန္းေတြက်ခဲ႔ အသက္ေတြဆံုးခဲ႔ၾကတဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ။ ရြာဂံေရး ေဆာင္ရြက္ရင္း ဘ၀ေတြပ်က္ခဲ႔ရတဲ႔ ရြာဂံေရး အက်ဥ္းသားေတြကိုမ်ား အားနာၾကပါဦးကြာ”
မိုးမခရြာသား ကေလးတသိုက္ကား ကာလသားသာဂိတို႔ ေဆြးေႏြးခန္းကို နားလည္တခ်ိဳ ႔ နားမလည္တခ်ိဳ ႔မို႔ မ်က္လံုးေလးမ်ား ေပကလပ္ေပကလပ္။ ကိုရင္သာဂိတို႔ ေဆြးေႏြးခန္းထဲမွ သူတို႔နားလည္သမွ်ကေတာ႔ ရြာဂံေတာ္ အစိုးရေဟာင္းသည္ သူတို႔ကေလးေတြအတြက္
ဘာမွ်မခ်န္။ ရြာေတာင္ဘက္က ဖားကန္႔ေဒသမွာဆို ”ဘ” နဖူးတြင္မက တရြာလံုးနဖူးေပၚမွာ တက္ျပီး ငရဲျပည္ထိေပါက္မဲ႔ သိုက္တြင္းၾကီးမ်ား တူးသြားၾကသတဲ႔။ သူတို႔အစိုးရ လက္ထက္ ရသမွ် ခြါခ်ျပီး အက်င္႔ပ်က္ျခစားေတြကို အေရးယူမွာ စိုးျပီး ဥပေဒေတြ ထုတ္ၾကတာတဲ႔။ ကေလးတသိုက္မွာ ဘေျပာင္တို႔ အစိုးရရဲ႔ဆိုးခ်က္ေတြကို မယံုတ၀က္ ယံုတ၀က္။
ေစာငိုက ...
" ျခကလည္း ဒီေလာက္ၾကီးပဲ စားၾကသလား။ ဘေျပာင္က တခါယူရင္ သံုးသိန္းထက္ ပိုျပီး လာဘ္မယူရဘူးလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားခဲ႔တာ မဟုတ္လား”
ဟု နားမလည္နိုင္စြာ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ ဇာနည္၀င္းကေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဘက္ စံုကုပ္ရင္း စိတ္ရွဳတ္ေထြးဟန္ႏွင္႔
“ေအးေလ ... သံုးသိန္း ေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ခါ ယူမွန္းေတာ႔ မသိိဘူးေပါ႔ကြာ”
ထိုစဥ္ သူတို႔အနီးသို႔ ေလးလံလွေသာ အထုပ္ၾကီးတထုပ္ကို ရြက္ထားေသာ မယ္မယ္ဒီတေယာက္ ကေလးတသိုက္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာေလသည္။ မိုးမခရြာသားေလးမ်ားမွာ
ရြယ္တူ မ်က္ႏွာစိမ္းကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရကား၊ အလြန္စိတ္၀င္စား ခင္မင္လိုလွ၍ မယ္မယ္ဒီ႔ကို စပ္စုေလသည္။ သူတို႔ဘယ္သူ ေတြလဲ။ ဘယ္နယ္ကလဲ။ မယ္မယ္႔ဒီေခါင္းေပၚက ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးၾကီးက ဘာထုပ္ၾကီးလဲေပါ႔။
“သူတို႔က မင္းတို႔လို မိုးမခ ရြာသားေလးေတြပါပဲကြယ္။ ဟိုးရြာစြန္မွာျဖစ္ေနတဲ႔ ရြာတြင္းစစ္ေတြေၾကာင္႔ ထြက္ေျပးေနရလို႔ မင္းတို႔ မ်က္ႏွာစိမ္းေနတာေပါ႔။ စစ္ေဘးဒုကၡခံစားေနရတဲ႔ မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ေပါ႔ကြယ္။ အခု ခ်မ္းေအးတဲ႔ ေဆာင္းတြင္းကို ေရာက္လာေတာ႔ သူတို႔မွာ အေႏြးထည္ေတြမရွိလို႔… အေႏြးထည္ေတြ ၀တ္ေပးမလို႔ကြဲ႔။ အေႏြးထည္ေလးေတြ၀တ္ျပီး သူတို႔ရင္ၾကားေစ႔ ေႏြးေထြးေစဖို႔တဲ႔ ကြယ္။ မယ္မယ္႔ဒီက အားလံုးကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည္႔ပဲ ေႏြးေႏြးထြးေထြး ရင္ၾကားေစ႔ ေစခ်င္တယ္ကြယ္။ အဲဒါ မင္းတို႔လဲ မယ္မယ္ဒီရဲ ႔ ရင္ၾကားေစ႔ေရး စီမံခ်က္ကို ကူညီတဲ႔အေနနဲ႔ ရင္ၾကားေစ႔ေရး အေႏြးထည္ေလးေတြ ကူ၀တ္ေပးၾကပါဦးကြယ္။ ကဲကဲ…မယ္မယ္ဒီ႔ ေခါင္းေပၚက ရင္ၾကားေစ႔ေရး၀န္ထုပ္ၾကီးကို ကူခ်ၾကပါဦးကြဲ႔”
မိုးမခရြာသားကေလးငယ္မ်ားကား… မယ္မယ္ဒီႏွွင္႔အတူ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ သူငယ္ခ်င္းကေလးမ်ားကို ရင္ၾကားေစ႔ေရး အေႏြးထည္ကေလးမ်ား ၀တ္ေပးဖို႔ ကူညီဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ ရင္ၾကားေစ႔ေရး ၀န္ထုပ္ၾကီးကို စတင္ ေျဖၾကည္႔လိုက္သူ ေဂ်ာ္ဒီးက အလန္႔တၾကား ထ ေအာ္လိုက္ေလသည္။
“ဟင္ ... ရင္ၾကားေစ႔ေရး အေႏြးထည္ေလးေတြမွာ ဇစ္ေတြက ႏွစ္ဘက္ ပါမလာ ပါလား။
ဇစ္တဘက္တည္းပါလို႔ ဇစ္ဆြဲေစ႔လို႔ ဘယ္လိုမွမရဘူးရွင္႔။ ဘယ္လိုလုပ္ ရင္ၾကားေစ႔ေပးရပါ႔မလဲ ရွင္”
မိုးမခရြာသားကေလးမ်ားလည္း မယ္မယ္ဒီ႔ကို အားကိုးတၾကီးေမာ႔ၾကည္႔ကာ
“ရင္ၾကားေစ႔ဖို႔ ဘက္ႏွစ္ဘက္စလံုးပါမွ ရမွာေနာ္”
ဟု ျငီးျငီးညူညဴ ေျပာလိုက္ၾကေလသတည္း။ ။
မိုးမခရြာလယ္ လမ္းမေပၚတြင္ဂ်ဴနီယာတေယာက္ အူယားဖားယား ေျပးလာသည္။ ပါးစပ္မွလည္း သူ႔ကစားေဖာ္ မိုးမခေဘာ္ဒါမ်ားနံမယ္ကို တေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ေခၚလွ်က္။
“ဟန္သစ္နိုင္ေရ၊ ကိုျဖိဳးေရ၊ ေဂ်ာ္ဒီးေရ ...”
ဟန္သစ္နိုင္ႏွင္႔ ကိုျဖိဳးကား… ဂ်ဴနီယာအသံၾကားေပမဲ႔ လမ္းေဘး သစ္ပင္တပင္အကြယ္မွာ
အသံမျပဳပဲ ပုန္းလွ်က္ ေနၾကသည္။ "ရႈး ... တိုးတိုး၊ ေတာ္ၾကာ၊ ရာျပည့္ဇရပ္ၾကီးမွာ တံပ်က္စည္းလွည္းခိုင္းေနဦးမယ္"။ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ေနၾက၏။
ဂ်ဴနီယာကား လမ္းေဘး၀ဲယာ ဟိုသည္ၾကည္႔ရင္း ေျခေဆာင္႔ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ဟဲ႔….နင္တို႔ကို သတင္းေကာင္း ေပးဖို႔လာတာ။ ပုန္းမေနၾကနဲ႔။ ရြာထိပ္က ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးမွာ
ဇီးသီးဗန္း ေမွာက္တယ္ၾကားလို႔ လာေျပာတာ။ မလိုက္ခ်င္ေနၾက”
ဇီးေတာ္သီးၾကားသံၾကားသည္ႏွင္႔ ဟန္သစ္ႏိုင္တို႔ ႏွစ္ဦးမွာ သြားရည္တမ်ွားမ်ွားက်ကာ ပုန္းေနရာမွ
အျမန္ ခုန္ထြက္လာၾကသည္။ မိုးမခရြာထိပ္မွ ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးမွသီးေသာ ဇီးေတာ္သီးမ်ားကား အလြန္တရာ
ခ်ိဳျမအရသာရွိသည္မို႔ ကေလးလူၾကီး အလြန္ၾကိဳက္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားမွာ အလြယ္တကူဆြတ္ခူးစားခြင္႔ မရခဲ႔ၾက။ ခုလို တေယာက္ေယာက္ခူးထားပံု
ရေသာဇီးသီးေတြ ဗန္းလိုက္ၾကီး ေမွာက္က်သည္ ဆိုေသာသတင္းကား ဟန္သစ္နိုင္တို႔လို မိုးမခရြာသား
ကေလးမ်ားအတြက္ အလြန္အဖိုးတန္လွေသာ သတင္းေပတကား။
“ကဲ ... သြားစို႔။ ေနာက္က်ရင္ ေကာက္စရာမက်န္ပဲ ေနမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဂ်ဴနီယာ၏ ေဆာ္ၾသသံႏွင္႔အတူ သံုးေယာက္သား ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားသြားသည္ကို
လမ္းတဘက္ျခမ္းမွ သတင္းအနံ႔ခံေကာင္းေသာ ေပါ႔ပါးဖ်တ္လတ္ေသာ ရန္ေနာင္က လွမ္းျမင္လိုက္ရာ၊ ခက္ဦးတို႔ အုပ္စုဘက္သို႔ အခ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင္႔… မိုးမခရြာသား ကေလးအုပ္စုၾကီးမွာ
ရြာထိပ္ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးဆီသို႔ ေလအဟုန္ကဲ႔သို႔ လွ်င္ျမန္ေသာအလွ်င္ျဖင္႔ ကဆုန္ေပါက္ ေရာက္လာၾက
ေလသည္။
သူတို႔.ရြာထိပ္ ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးေအာက္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အံ႔ၾသဖြယ္ရာ ပါတကား။
“ဟာ ... ဘယ္မွာလဲ။ ဇီးသီး။ ဇီးသီးဗန္း မေျပာနဲ႔။ ဇီးပင္ငုတ္ေတာင္ မရွိေတာ႔ပါလား”
“ ဂ်ဴနီယာ ... ဂ်ဴနီယာ အရာရာ သိတယ္ဆို။ ဘယ္မွာလဲ ဇီးသီးဗန္း”
မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင္႔ ဂ်ဴနီယာကား ဇီးသီးသံၾကား၍ စိမ္႔ထြက္လာေသာသြားရည္မ်ားကို ဂလုခနဲ တခ်က္မ်ိဳခ်ကာ မခ်ိတင္ကဲ ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ခုနပဲ…ရြာလူၾကီးေတြ ေျပာေနတာ။ ရြာထိပ္ ဇီးေတာ္ပင္ၾကီးက ဇီးသီးေတြကို ခု (၃) လ အတြင္း
အျပီး ေမွာက္စားပစ္ၾကမယ္တဲ႔။ ငါ နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ၾကားတာ။ အဲ အဲဒါ နင္တို႔ မစားလိုက္ရမွာစိုးလို႔
အေျပး လာေခၚရတာ သိလား။ ငါ႔ဖာသာ တေယာက္တည္း စားေနလိုက္ရ ေကာင္းမွာ”
မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ႏွင္႔ ဇီးသီးဗန္းေပ်ာက္ေနေသာ မိုးမခရြာသားကေလးမ်ားအနီးသို႔ ကိုရင္သာဂိတို႔ ကာလသားတသိုက္ ေရာက္လာေလသည္။
“ဒါကေတာ႔ လြန္လြန္းတယ္ကြာ။ ကေလးေတြအတြက္ ဇီးသီး တလံုးတေလေလးေတာင္ မရွိေအာင္ အပင္လိုက္ အေပ်ာက္ေဖ်ာင္တာေတာ႔ ရြာလူၾကီးေဟာင္း ရြာဂံေတာ္အစိုးရေဟာင္းေတြ လြန္တယ္ကြာ။ ေတာက္”
“ ဇီးသီးမေျပာနဲ႔ ဇီးပင္ေတာင္ ထင္းလုပ္ ခုတ္သြားၾကသကိုး။”
“ေတာက္ ... ထင္းခုတ္တာက ဟိုသစ္ခုတ္သမား လက္ခ်က္ကြ”
“ရွဴးးး ... သစ္ခုတ္သမား၊ သစ္ခုတ္သမားနဲ႔ အရမ္းမေျပာနဲ႔ကြ။ သူက တက္လာသမွ် ရြာဂံေတာ္အစိုးရေတြကို စပြန္စာေပးျပီး အိတ္ထဲထည္႔နိုင္တယ္ကြ”
“ရြာဂံေတာ္ သမတလူၾကမ္းအဖြဲ႔ကေတာ႔ကြာ ... ေနာက္ ရြာဂံေတာ္အစိုးရသစ္ မေျပာင္းခင္ သူတို႔ရသမွ် ခ်ိဳင္ၾက ႏွိဳက္ၾက ခြါၾကတာေတာ့ လက္ကုန္ပဲကြာ။ ဒီဇီးသီးေလာက္ မေျပာနဲ႔။ ရြာဦးက ေက်ာက္တြင္းေတြ၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ ရြာ႔သယံဇာတေတြကို ဟိုဘက္ရြာက ေကာင္ေတြကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေျမလွန္ေရာင္း ပစ္ၾကတာေကာ”
“ဟိုဘက္ရြာက ေကာင္ေတြကလည္း တို႔ရြာက သယံဇာတေတြကို အခ်ိဳအေခ်ာင္ေစ်းနဲ႔ ရဖို႔ ရြာအာဏာပိုင္ေတြကို လာဘ္ထိုး။ တို႔ရြာက ထြက္သမွ်ေျမၾကီးထဲက တီေကာင္တို႔ ၊ ပုရစ္တို႔၊ ပရြတ္ဆိတ္တို႔ေတာင္ မခ်န္ အကုန္သယ္ၾကတာ ေျမတူးစက္ ကားၾကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ကြ…။ က်င္းၾကီး ခ်ိဳင္႔ၾကီးေတြမ်ား လကမၻာ က်ေနတာပဲ။ တို႔ရြာသားေတြေတာ႔ ကုန္းေကာက္စရာ မေျပာနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနဖို႔ေတာင္ ေျမေနရာလံုေလာက္ ေတာ႔မလားကြာ”
“ဒါနဲ႔အဲဒီ ေျမတူးစက္ယႏၱရားကားၾကီးေတြကို ဘယ္သူအမိန္႔နဲ႔ ရြာထဲ အ၀င္ခံခဲ႔တာလဲကြ”
“ ေရႊသမင္ဘယ္က ထြက္။ မင္းၾကီးတာက ထြက္ေပါ႔ကြာ။ ရြာဂံေတာ္ အစိုးရေဟာင္းအဖြဲ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္ကြ။ သူတို႔ကို တို႔ရြာသားေတြက တရား ျပန္စြဲသင္႔တယ္”
“ေအး ... ဒါေတြကို သူတို႔ဖာသာသိလို႔ ျမင္လို႔ ေၾကာက္လို႔ ဆိုပါေတာ႔ကြာ။ ရြာဂံေတာ္သမတ ဘေျပာင္က ရာထူးလက္မဲ႔ခ်ိန္မွာ သူ႔လံုျခံဳေရးအတြက္ ဥပေဒၾကမ္းေတြေတာင္ ကမန္းကတန္း ထုတ္ ေနပါလား။ သူတို႔ အစိုးရလက္ထက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ႔တာေတြကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ အေရးမယူဖို႔ ဆိုလား”
“အမယ္။ သူတို႔က်ေတာ႔ သိတတ္လိုက္ၾကတာ။ ျပန္အေရးမယူရဘူး၊ ေနာက္ေၾကာင္း မျပန္ရဘူးတဲ႔။ ဘာအျပစ္မွ မရွိတဲ႔ ရြာဂံေတာ္ ပညာေရးစနစ္ကို ျပဳျဳပင္ဖို႔ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေတာင္းဆိုတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ႔ ဘယ္ဥပေဒနဲ႔မွ စြဲခ်က္တင္မရပဲေတာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ၾကတာ ၁၀ လ ျပည္႔ေတာ႔မယ္”
“အဲဒါေပါ႔ကြာ။ သူတို႔လုပ္ခဲ႔တာေတြ အျပစ္အနာအဆာေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနမွန္း သူတို႔ဖာသာ မလံုၾကလို႔ေပါ႔ကြ”
“ ရသမွ် ခြါယူၾကတဲ႔ေနရာ ၾကေတာ႔လဲ ရြာေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက
လႊတ္ေတာ္သက္တမ္းအတြင္း လခေတြ မတရား ယူထားတဲ႔အျပင္၊ သူတို႔ မဟုတ္ တရုတ္ လုပ္ခဲ႔တဲ႔ ကာလအတြက္ ပင္စင္ေငြေတာင္ တလံုးတခဲတည္း လိုခ်င္ၾကေသးသတဲ႔။ အရွက္ဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားဆိုသလိုပဲ”
“ဟို ၉၀ ခုႏွစ္က ရြာလူထုတခဲတနက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ျပီး၊ အစိုးရဖြဲ႔ခြင္႔ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခြင္႔မရပဲ ေထာင္တန္းေတြက်ခဲ႔ အသက္ေတြဆံုးခဲ႔ၾကတဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ။ ရြာဂံေရး ေဆာင္ရြက္ရင္း ဘ၀ေတြပ်က္ခဲ႔ရတဲ႔ ရြာဂံေရး အက်ဥ္းသားေတြကိုမ်ား အားနာၾကပါဦးကြာ”
မိုးမခရြာသား ကေလးတသိုက္ကား ကာလသားသာဂိတို႔ ေဆြးေႏြးခန္းကို နားလည္တခ်ိဳ ႔ နားမလည္တခ်ိဳ ႔မို႔ မ်က္လံုးေလးမ်ား ေပကလပ္ေပကလပ္။ ကိုရင္သာဂိတို႔ ေဆြးေႏြးခန္းထဲမွ သူတို႔နားလည္သမွ်ကေတာ႔ ရြာဂံေတာ္ အစိုးရေဟာင္းသည္ သူတို႔ကေလးေတြအတြက္
ဘာမွ်မခ်န္။ ရြာေတာင္ဘက္က ဖားကန္႔ေဒသမွာဆို ”ဘ” နဖူးတြင္မက တရြာလံုးနဖူးေပၚမွာ တက္ျပီး ငရဲျပည္ထိေပါက္မဲ႔ သိုက္တြင္းၾကီးမ်ား တူးသြားၾကသတဲ႔။ သူတို႔အစိုးရ လက္ထက္ ရသမွ် ခြါခ်ျပီး အက်င္႔ပ်က္ျခစားေတြကို အေရးယူမွာ စိုးျပီး ဥပေဒေတြ ထုတ္ၾကတာတဲ႔။ ကေလးတသိုက္မွာ ဘေျပာင္တို႔ အစိုးရရဲ႔ဆိုးခ်က္ေတြကို မယံုတ၀က္ ယံုတ၀က္။
ေစာငိုက ...
" ျခကလည္း ဒီေလာက္ၾကီးပဲ စားၾကသလား။ ဘေျပာင္က တခါယူရင္ သံုးသိန္းထက္ ပိုျပီး လာဘ္မယူရဘူးလို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားခဲ႔တာ မဟုတ္လား”
ဟု နားမလည္နိုင္စြာ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ ဇာနည္၀င္းကေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဘက္ စံုကုပ္ရင္း စိတ္ရွဳတ္ေထြးဟန္ႏွင္႔
“ေအးေလ ... သံုးသိန္း ေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ခါ ယူမွန္းေတာ႔ မသိိဘူးေပါ႔ကြာ”
ထိုစဥ္ သူတို႔အနီးသို႔ ေလးလံလွေသာ အထုပ္ၾကီးတထုပ္ကို ရြက္ထားေသာ မယ္မယ္ဒီတေယာက္ ကေလးတသိုက္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာေလသည္။ မိုးမခရြာသားေလးမ်ားမွာ
ရြယ္တူ မ်က္ႏွာစိမ္းကေလးမ်ားကို ေတြ႔ရကား၊ အလြန္စိတ္၀င္စား ခင္မင္လိုလွ၍ မယ္မယ္ဒီ႔ကို စပ္စုေလသည္။ သူတို႔ဘယ္သူ ေတြလဲ။ ဘယ္နယ္ကလဲ။ မယ္မယ္႔ဒီေခါင္းေပၚက ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးၾကီးက ဘာထုပ္ၾကီးလဲေပါ႔။
“သူတို႔က မင္းတို႔လို မိုးမခ ရြာသားေလးေတြပါပဲကြယ္။ ဟိုးရြာစြန္မွာျဖစ္ေနတဲ႔ ရြာတြင္းစစ္ေတြေၾကာင္႔ ထြက္ေျပးေနရလို႔ မင္းတို႔ မ်က္ႏွာစိမ္းေနတာေပါ႔။ စစ္ေဘးဒုကၡခံစားေနရတဲ႔ မင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြ ေပါ႔ကြယ္။ အခု ခ်မ္းေအးတဲ႔ ေဆာင္းတြင္းကို ေရာက္လာေတာ႔ သူတို႔မွာ အေႏြးထည္ေတြမရွိလို႔… အေႏြးထည္ေတြ ၀တ္ေပးမလို႔ကြဲ႔။ အေႏြးထည္ေလးေတြ၀တ္ျပီး သူတို႔ရင္ၾကားေစ႔ ေႏြးေထြးေစဖို႔တဲ႔ ကြယ္။ မယ္မယ္႔ဒီက အားလံုးကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည္႔ပဲ ေႏြးေႏြးထြးေထြး ရင္ၾကားေစ႔ ေစခ်င္တယ္ကြယ္။ အဲဒါ မင္းတို႔လဲ မယ္မယ္ဒီရဲ ႔ ရင္ၾကားေစ႔ေရး စီမံခ်က္ကို ကူညီတဲ႔အေနနဲ႔ ရင္ၾကားေစ႔ေရး အေႏြးထည္ေလးေတြ ကူ၀တ္ေပးၾကပါဦးကြယ္။ ကဲကဲ…မယ္မယ္ဒီ႔ ေခါင္းေပၚက ရင္ၾကားေစ႔ေရး၀န္ထုပ္ၾကီးကို ကူခ်ၾကပါဦးကြဲ႔”
မိုးမခရြာသားကေလးငယ္မ်ားကား… မယ္မယ္ဒီႏွွင္႔အတူ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ သူငယ္ခ်င္းကေလးမ်ားကို ရင္ၾကားေစ႔ေရး အေႏြးထည္ကေလးမ်ား ၀တ္ေပးဖို႔ ကူညီဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ ရင္ၾကားေစ႔ေရး ၀န္ထုပ္ၾကီးကို စတင္ ေျဖၾကည္႔လိုက္သူ ေဂ်ာ္ဒီးက အလန္႔တၾကား ထ ေအာ္လိုက္ေလသည္။
“ဟင္ ... ရင္ၾကားေစ႔ေရး အေႏြးထည္ေလးေတြမွာ ဇစ္ေတြက ႏွစ္ဘက္ ပါမလာ ပါလား။
ဇစ္တဘက္တည္းပါလို႔ ဇစ္ဆြဲေစ႔လို႔ ဘယ္လိုမွမရဘူးရွင္႔။ ဘယ္လိုလုပ္ ရင္ၾကားေစ႔ေပးရပါ႔မလဲ ရွင္”
မိုးမခရြာသားကေလးမ်ားလည္း မယ္မယ္ဒီ႔ကို အားကိုးတၾကီးေမာ႔ၾကည္႔ကာ
“ရင္ၾကားေစ႔ဖို႔ ဘက္ႏွစ္ဘက္စလံုးပါမွ ရမွာေနာ္”
ဟု ျငီးျငီးညူညဴ ေျပာလိုက္ၾကေလသတည္း။ ။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment